BEST OF BABA BULEH SHAH POETRY IN PUNJABI

Buleh Shah Poetry - helps readers to express themselves through poetry. Buleh Shah's Shayari and ghazals are renowned among poets. You can read 2 and 4-line poetry and get Buleh Shah poetry photos to share with your friends and family. Buleh Shah Shayari has been the subject of many books. You may read Buleh Shah's poetry in Urdu and English in several categories.

پڑھی نماز تے نیاز نہ سِکھیا

پڑھی نماز تے نیاز نہ سِکھیا
تیریاں کِس کَم پڑھیاں نمازاں

علم پڑھیا تے عمل نہ کیتا
تیریاں کِس کَم کیتیاں واگاں

نہ کَہر ڈِٹَھا نہ کَہر والا ڈِٹَھا
تیریاں کِس کَم دِتیاں نیازاں

بُلھے شاہ پتہ تَد لگ سی
جدوں چِڑی پَھسی ہتھ بازاں

کھا آرام تے پڑھ شکرانہ
کر توبہ ترک ثوابوں

چھڈ مسیت تے پکڑ کنارہ
تیری چُھٹے جان عذابوں

نہ کہو کلمہ جہیڑا کہندا مُنکر
وے تو ہو روں اِک ثوابوں

بُلھے شاہ چل اُتھے وسیے
جِتھے منع نہ کرنڑ شرابوں

سِر تے ٹوپی تے نیت کھوٹی
لینا کی سِر ٹوپی تَرھ کے؟

تسبیح پھِری پر دِل نہ پھِریا
لینا کی تسبیح ہتھ پَھڑ کے

چلِے کیتے پر رب نہ ملیا
لینا کی چِلیاں وِچ وَڑھ کے

بُلھے شاہ جاگ بِنا دُدھ نہیں جمندا
پانویں لال ہووے کڑھ کڑھ کے

پڑھ پڑھ عالم فاضل ہویا
کدے اپنڑے آپ نوں پڑھیا نہیں

جا جا وَڑدا مسجداں مندراں اندر
کدے مَن اپنے وچ وَڑیا ای نہیں

ایویں روز شیطان نال لڑدا
کدی نفس اپنڑے نال لڑیا ای نہیں

بُلھے شاہ اسمانی اُڈدیاں پھَڑدا ایں
جہڑا کہر بیٹھا اونوں پھڑیا ای نہیں

میرا یار گیا ہے رٹھ بلھیا

میرا یار گیا ہے رٹھ بلھیا
مینوں ناچ سکھا دے اٹھ بلھیا

مینوں سجدی نہیں سدھ پٹھ بلھیا
تاہیں آن پئیں تیری گٹھ بلھیا

وے توں کھول فقیر دی مٹھ بلھیا

مینوں ناچ سکھا دے اٹھ بلھیا
مینوں ناچ سکھا دے اٹھ بلھیا

اسی نازک دل دے لوگ ہاں

اسی نازک دل دے لوگ ہاں
ساڈا دل نہ یار دکھایا کر

نہ جھوٹے وعدے کیتا کر
نہ جھوٹیاں قسماں کھایا کر

تینوں کنی واری میں آکھیاں اے
مینو ول ول نہ ازمایا کر

تیری یاد دے وچ میں مر جا ساں
مینو اینا یاد نہ آیا کر

اب لگن لگی کی کر یئے

اب لگن لگی کی کر یئے
نہ جی سکیے نہ مر یئے

تم سنو ہما ری بیناں
موہے رات دنے نہیں چیناں

ہن پی بن پلک نہ سر یے
اہ اَ گن بر ہو ں دی جا ری

کوئی ہمر ی پیت نو ا ری
بن در شن کیسے تر یے

اب لگن لگی کی کر یے
بلھا پئی مصیبت بھا ری

کو ئی کر و ہما ری کا ری
ایہہ اجہے د کھ کیسے جر یے

اب لگن لی کی کر یے
نہ جی سکیے نہ مر یے

مسجد ڈھادے مندر ڈھا دے

مسجد ڈھادے مندر ڈھا دے
ڈھا دے جو کجھ ڈھیندا

اک بندے دا دل نہ ڈھاویں
رب! دلاں وچ رہندا

آکھاں وے دل جانی پیاریا، مینوں کیہا چیٹک لایا ای

آکھاں وے دل جانی پیاریا، مینوں کیہا چیٹک لایا ای
میں تیں وچ نہ ذراجدائی، ساتھوں اپنا آپ چھپایا ای

مجھیں آئیاں رانجھا یار نہ آیا، پُھوک برہوں ڈوں لایا ای
ہیں نیڑے مینوں دُور کیوں دسنایں، ساتھوں اپنا آپ چھپایا ای

وچ مصر دے وانگ زلیخا، گھنگٹ کھول رُلایا ای
شوہ بلھے دے سر پر برقع، تیرے عشق نچایا ای
آکھاں وے دل جانی پیاریا، مینوں کیہا چیٹک لایا ای

مرنڑ کولوں مینوں روک نہ ملّا مرنڑ دا شوق مٹاون دے

مرنڑ کولوں مینوں روک نہ ملّا مرنڑ دا شوق مٹاون دے
کنجری بنیا عزت نہ گھٹدی نچ کے یار مناون دے

مل جاوے دیدار تے نچنا پیندا اے
سامنڑے ہووے یار تے نچنا پیندا اے

عشق بلہے دے اندر وڑیا پانبڑ اندر مچدا
عشق دے گھنگرو پا کے بلہا یار دے ویڑے نچیا

عشق بلے نوں نچاوے یار تے نچنا پیندا اے
جدوں مل جاوے دیدار تے نچنا پیندا اے

بُلہا پُلیا پیر ولوں جدوں دل وچ حیرت آئی
کیسا ڈھنگ ملن دا کراں جد ہووے رسوائی

پا لباس طوائفاں والا پہلی چانجر پائی
کنجری بنیا عزت نہ گھٹدی او نچ کے یار منائیں

عشق بلے نوں نچاوے یار تے نچنا پیندا اے
سامنڑے ہووے یار تے نچنا پیندا اے

بلھا کیہ جاناں ذات عشق دی کون

بلھا کیہ جاناں ذات عشق دی کون
نہ سوہاں، نہ کم بکھیڑے ونجے جاگن سَون

رانجھے نوں میں گالیاں دیواں، من وچ کراں دعائیں
میں تے رانجھا اکو کوئی، لوکاں نوں ازمائیں

جس بیلے وچ بیلی وسے، اُس دیاں لواں بلائیں
بلھا شوہ نوں پاسے چھڈ کے، جنگل ول نہ جائیں

بلھا کیہ جاناں ذات عشق دی کون
نہ سوہاں، نہ کم بکھیڑے ونجے جاگن سَون

جاں میں سبق عشق دا پڑھیا

جاں میں سبق عشق دا پڑھیا
مسجد کولوں جیوڑا ڈریا
ڈیرے جا ٹھاکر دے وڑیا

جتھے وجدے ناد ہَزار
عشق دی نوّیوں نوّیں بہار

جاں میں رَمز عشق دی پائی
مَینا طوطا مار گوائی
اندر باہر ہوئی صفائی

جِت وَل ویکھاں یارو یار
عشق دی نوّیوں نوّیں بہار

ہیر رانجھے دے ہو گئے میلے
بھُلّی مہر ڈھوڈیندی بیلے
رانجھا یار بُکّل وِچ کھیلے

مینوں سدھ رہی نہ سار
عشق دی نوّیوں نوّیں بہار

وید قرآناں پڑھ پڑھ تھکے
سجدے کردیاں گھس گئے متھے
نہ رب تیرتھ نہ رب مکّے

جس پایا تس نور اَنوار
عشق دی نوّیوں نوّیں بہار

پُھوک مصلّٰی بھن سٹ لوٹا
نہ پھڑ تسبیح عاصا سوٹا
عاشق کیہندے دے دے ہوکا

ترک حلالوں کھا مردار
عشق دی نوّیوں نوّیں بہار

عمر گوائی وچ مسیتی
اندر بھریا نال پلیتی
کدے نماز توحید نہ نیتی

ہن کی کرنائیں شور پُکار
عشق دی نوّیوں نوّیں بہار

عشق بُھلایا سجدہ تیرا
ہن کیوں اینویں پاویں جھیڑا
بلھا ہوندا چپ بتیرا

عشق کریندا مارو مار
عشق دی نوّیوں نوّیں بہار

ایس نیونہہ دی اُلٹی چال

ایس نیونہہ دی اُلٹی چال

صابر نے جد نیونہہ لگایا
ویکھ پیا نے کیہہ دکھلایا
رگ رگ اندر کِرم چلایا
زوراور دی گل محال
ایس نیونہہ دی اُلٹی چال

زکریا نے جد پایا کھارا
جس دم وجیا عشق نقارا
دھریا سر تے تکھا آرا
کیتا ایڈ زوال
ایس نیونہہ دی اُلٹی چال

جد یحیی نے پائی جھاتی
رمز عشق دی لائی کاتی
جلوہ دِتا اپنا ذاتی
تن خنجر کیتا لال
ایس نیونہہ دی اُلٹی چال

آپ اشارہ اکھ دا کیتا
تاں مدھوا منصور نے پیتا
سولی چڑھ کے درشن لیتا
ہویا عشق کمال
ایس نیونہہ دی اُلٹی چال

سلیمان نوں عشق جو آیا
مُندرا ہتھوں چا گوایا
تخت نہ پریاں دا پھر آیا
بھٹھ جھو کے، تھی بے حال
ایس نیونہہ دی اُلٹی چال

بلھے شاہ ہن چُپ چنگیری
نہ کر ایتھے ایڈ دلیری
گل نہ بندی تیری میری
چھڈ دے سارے وہم خیال
ایس نیونہہ دی اُلٹی چال

اماں بابے دی بھلیائی

اماں بابے دی بھلیائی
اوہ ہُن کم اساڈے آئی

امّاں بابا چور دھُراں دے، پُتّر دی وڈیائی
دانے اُتوں گُت بگُتی گھر گھر پئی لڑائی

اساں قضیے تداہیں جالے، جد کنک اوہناں ٹُرکائی
کھائے خیراتے پھاٹیے جمعہ، اُلٹی دستک لائی
بُلھّا طوطے مارباغاں تھیں کڈّھے، اُلّو رہن اُس جائی

اماں بابے دی بھلیائی
اوہ ہُن کم اساڈے آئی

تیرے عشق نچائیاں

تیرے عشق نچائیاں

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

تیرے عشق نے ڈیرا میرے اندر کیتا
بھر کے زہر دا پیالہ، مَیں تاں آپے پیتا
جھب دے بَوھڑِیں سے طبیبا، نہیں تے میں مر گئِیّا

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

چُھب گیا وے سُورج، باہر رہ گئی آ لالی
وے میں صدقے ہوواں، دیویں مُڑ جے دکھالی
پیرا! میں بُھل گئیّاں تیرے نال نہ گِئیّا

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

ایس عشقے دے کولوں مینوں ہٹک نہ ماۓ
لاہُو جاندڑے میڑے، کیہڑا موڑ لِیاۓ
میری عقل جو بُھلّی، نال مھانیاں دے گئیّا

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

ایس عشقے دی جھنگی، وِچ مور بولِیندا
سانوں قِبلہ تے کعبہ، سوہنا یار دسِیندا
سانوں گھائل کر کے، پھیر خبر نہ لئیّا

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

بُلّھا! شَوہ نے آندا مینوں، نائت دے بُوہے
جِس نے مینوں پواۓ چولے، ساوے تے سُوہے
جاں مَیں ماری ہے اڈّی، مِل پیا ہے دھیّا

تیرے عشق نچائیاں کر کے تھیّا تھیّا

رانجھا رانجھا کردی ہن میں آپے رانجھا ہوئی

رانجھا رانجھا” کردی ہن میں آپے رانجھا ہوئی
سدو مینوں “دہیدو رانجھا” “ہیر” نھ آکھو کوئی

رانجھا میں وچ، میں رانجھے وچ، ہور خیال نہ کوئی
میں نہیں اوہ آپ ہے، اپنی آپ کرے دلجوئی

جو کوئی ساڈے اندر وسے ، ذات اساڈی سو ای

ہتہ کھونڈی تے اگے منگو موڈے بھورا لوئی
بلھا ہیر سلیٹی دیکھو کتھے جا کھلوئی

جس دے نال میں نیونہہ لگایا ، اوہو جہیہی ہوئی
تخت ہزارے لے چل بلھیا ، سیالیں ملے نہ ڈھوئی

بلھے نوں سمجھاون آئیاں، بھیناں تے بھرجائیاں

بلھے نوں سمجھاون آئیاں، بھیناں تے بھرجائیاں
من لے بلھیا ساڈا کہنا، چھڈ دے پلّا رائیاں

آل نبی اولادِ علی نوں، توں کیوں لیکاں لائیاں

چیہڑا سانوں سیّد سدّے، دوزخ ملن سزائیاں
جو کوئی سانوں رائیں آکھے، بہشتیں پینگھاں پائیاں

رائیں سائیں سبھنیں تھائیں، رب دیاں بے پروائیاں
سوہنیاں پرے ہٹائیاں نیں تے، کوجھیاں لے گل لائیاں

جے توں لوڑیں باغ بہاراں، چاکر ہوجا رائیاں
بلھے شوہ دی ذات کہہ پچھنایں، شاکر ہو رضائیاں

نہ کر بندیا میری میری

نہ کر بندیا میری میری
نہ تیری نہ میری

چار دناں دا میلہ
دنیا فیر مٹی دی ڈھیری

مندر ڈھا دے مسجد ڈھا دے
ڈھا دے جو کچھ ڈھیندا

اِک بندے دا دل نہ ڈھاوِیں
رَ ب دلاں وِ چ رَیندا

دکھ درد سی میرے مقدراں وچ

دکھ درد سی میرے مقدراں وچ
میں شکوہ کر کے کی کردا؟

جدوں مینوں جینا نہیں آیا
میں موت وی منگ کے کی کردا؟

جد انت جدائی پینی سی
تیرا ساتھ وی منگ کے کی کردا؟

تُو پیار دی کشتی ڈوب چھڈی
میں کلا تر کے کی کردا؟

جد تو ہی اتھرو پونجنے نہیں
میں اکھیاں بھر کے کی کردا؟

ایتھے لکھاں رانجھے پھردے نے
میں مرزا بن کے کی کردا؟

او جاندی واری پلٹیا نہیں
میں ہتھ ہلا کے کی کردا؟

دکھ درد سے میرے مقدراں وچ
میں شکوہ کر کے کی کردا؟

جھلیا عشق کمانا اوکھا

جھلیا عشق کمانا اوکھا
کسے نوں یار بنانا اوکھا

پیار پیار تے ہر کوئی بولے
کرکے پیار نبھانا اوکھا

ہر کوئی دکھاں تے ہنس لیندا ای
کسی دا درد ودانا اوکھا

گلاں نال نئی رتبے مل دے
جوگی بھیس وتانا اوکھا

کوئی کسے دی گل نئی سن دا
لوکاں نوں سمجھاناں اوکھا

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں
ایہہ سون تیرے درکار نہیں

اک روز جہانوں جانا اے، جا قبرے وچ سمانا اے
تیرا گوشت کیڑیاں کھانا اے، کر چیتا مرگ وسار نہیں

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں
تیرا صاحا نیڑے آیا اے، کجھ چولی داج رنگایا اے

کیوں اپنا آپ ونجایا اے، اے غافل تینوں سار نہیں
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

توں ستیاں عمر ونجائی اے، توں چرخے تند نہ پائی اے
کی کرسیں داج تیار نہیں، اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں
توں جس دن جوبن متی سیں، توں نال سئیاں دے رتی سیں

ہو غافل گلیں وتی سیں، ایہہ بھورا تینوں سار نہیں
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

توں مڈھوں بہت کچجی سیں، نرلجیاں دی نرلجی سیں
توں کھا کھا کھانے رجی سیں، ہن تائیں تیرا بار نہیں

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں
اج کل تیرا مکلاوا اے، کیوں ستی کر کر دعوہ اے

انڈٹھیاں نال ملاوا اے، ایہہ بھلکے گرم بازار نہیں
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

توں ایس جہانوں جائینگی، پھر قدم نہ ایتھے پائینگی
ایہہ جوبن روپ ونجائینگی، تیں رہنا وچ سنسار نہیں

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں
منزل تیری دور دراڈی، توں پوناں وچ جنگل وادی

اوکھا پہنچن پیر پیادی، دسدی توں اسوار نہیں
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

اک اکلی تنہا چلسیں، جنگل بربرّ دے وچ رلسیں
لے لے توشہ اتھوں گھلسیں، اتھے لین ادھار نہیں

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں
اوہ خالی اے سننج حویلی، توں وچ رہسیں اک اکیلی

اوتھے ہوسی ہور نہ بیلی، ساتھ کسے دا بار نہیں
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

جہڑے سن دیساں دے راجے، نال جنہاں دے وجدے واجے
گئے رو رو بیتکھتے تازے، کوئی دنیاں دا اعتبار نہیں

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں
کتھے ہے سلطان سکندر، موت نہ چھڈے پیر پیغمبر

سبھے چھڈّ گئے اڈنبر، کوئی ایتھے پائدار نہیں
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

کتھے یوسف ماہِ-کنیانی، لئی زولیکھاں پھیر جوانی
کیتی موت نے اوڑک فانی، پھیر اوہ ہار شنگار نہیں

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں
کتھے تخت سلیماں والا، وچ ہوا اڈدا سی بالا

اوہ بھی قادر آپ سمبھالا، کوئی زندگی دا اعتبار نہیں
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

کتھے میر ملک سلطاناں، سبھے چھڈّ چھڈّ گئے ٹکانا
کوئی مار نہ بیٹھے ٹھانا، لشکر دا جنہاں شمار نہیں

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں
پھلاں پھلّ چمبیلی لالا، سوسن سمبل سرو نرالا

بادِ-کھزاں کیتا بر ہالہ، نرگس نت خمار نہیں
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

جو کجھ کرسیں، سو کجھ پاسیں، نہیں تے اوڑک پچھوتاسیں
سنجی کونج وانن کرلاسیں، کھنبھاں باجھ اڈار نہیں

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں
ڈیرہ کرسیں اوہنیں جائیں، جتھے سیر پلنگ بلائی

خالی رہسن محل سرائیں، پھر توں ورسیدار نہیں
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

اسیں آزز وچ کوٹ علم دے، اوسے آندے وچ قلم دے
بن کلمے دے ناہیں کم دے، باجھوں کلمے پار نہیں

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں
بلھا شوہ بن کوئی ناہیں، ایتھوں اوتھے دوہیں سرائیں

سمبھل سمبھل کے قدم ٹکائیں، پھیر آون دوجی وار نہیں
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں

مینوں سکھ دا سنیہڑا توں جھب لیاویں وے

مینوں سکھ دا سنیہڑا توں جھب لیاویں وے
پاندھیا ہو

میں کبڑی میں دبڑی ہوئی آں
میرے سبھ دکھڑے بتلاویں وے
پاندھیا ہو

کھلیاں لٹاں گل دست پراندا
ایہہ گل آکھیں، نہ شرمائیں وے
پاندھیا ہو

اک لکھ دیندی میں دو لکھ دیساں
مینوں پیارا آن ملاویں وے
یاراں لکھ کتابت بھیجی
کِتے گوشے بہہ سمجھاویں وے
پاندھیا ہو

بلھا شوہ دیاں مڑن مہاراں
لکھ پتیاں توں جھب دھاویں وے
پاندھیا ہو

مینوں سکھ دا سنیہڑا توں جھب لیاویں وے
پاندھیا ہو

بنسی کاہن اچرج بجائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

بنسی والیا چاکا رانجھا
تیرا سُر ہے سب نال سانجھا
تیریاں موجاں ساڈا مانجھا
ساڈی سُر تیں آپ ملائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

بنسی والیا کاہن کہاویں
شبد انیک انوپ سناویں
اکھیاں دے وچ نظر نہ آویں
کیسی بکھڑی کھیل رچائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

بنسی سبھ کوئی سنے سنائے
ارَتھ اِس کا کوئی وِرلا پاوے
جو کوئی انحد کی سُر پاوے
سو اس بنسی کا سودائی

بنسی کاہن اچرج بجائی
سُنیا ں بنسی دیاں کھنگوراں
کُوکاں تن من وانگوں موراں
ڈِٹھیاں اس دیاں توڑاں جوڑاں
اک سُر دی سبھ کلا اٹھائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

اس بنسی دا لمّاں لیکھا
جس نے ڈھونڈا تس نے دیکھا
ساری اس بنسی دی ریکھا
ایس وجودوں صفت اُٹھائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

اس بنسی دے پنج ست تارے
آپ اپیی سُر بھردے سارے
اک سُر سب دے وچ دم مارے
ساڈی اِس نے ہوش بھلائی

بنسی کاہن اچرج بجائی

بلھا پُج پئے ہن تکرار
بوہےآن کھلوتے یار
رکھیں کلمے نال بیوہار
تیری حضرت بھرے گواہی
بنسی کاہن اچرج بجائی

Buleh Shah – Baba Buleh Shah is a famous Punjabi poet and Sufi legend. Syed Abdullah Shah Qadri was Buleh Shah. He was a Punjabi Sufi poet, philosopher, and humanist. He refined the Sufi heritage of Punjabi poetry, considered one of the greatest Punjabi rhymes ever. His poetry is known as "Kafi". His works include Athwara, Baramah, Shiarfi, Oeodh, Gandhan, and Kafi. Buleh Shah Poetry beautifully expresses the purpose of life. On numerous topics linked to social viewpoints, Buleh Shah Poetry impresses the reader. A greater and purer existence can be achieved by following Buleh Shah shayari's simple concept of humanity, faith, thoughts, and creed.

charhde sooraj baldey wekhey

bujhdey diwey jaldey wekhey

jinhaan da na jag tey koi

o wi puttar paldey wekhey

The culprit depicts Baba Buleh Shah's Sufi viewpoint that nothing lasts forever. Allah has done everything uniquely. He has plenty for everyone. Many of Baba Buleh Shah's Punjabi lyrical kalams show this side of him.

Dukh dard si mere muqaddran wich

Main shikwa karke ki karda

Oh jaande wari palateya nahi

Main hath hila ki karda

This culprit's depiction of love and affection shows that he also composed decent romantic poetry. Baba Buleh Shah's poetry is profound and never boring.

Buleh Shah is from the age of the famed Sindhi poet Shah Abdul Latif Bhitai, and Waris Shah and Sachal Sarmast. These Sufi poets' styles resemble one another. Buleh Shah's poetry has been utilized in modern Pakistani and Indian music albums and movies. Bullah Ki Jana, Bandeya Ho, and Aik Alif are prominent Buleh Shah Shayari used in cinema and music.

Buleh Shah Ghazal & Shayari is a favorite among local and worldwide Punjabi readers. ilyricss.com has the latest collection of Buleh Shah Poetry, Shayari, and Ghazals. We have the best collection of Buleh Shah's Punjabi Poetry. Please enjoy some of Baba Buleh Shah's greatest Punjabi Poetry, Shayari & Ghazal collections. Online, you can read, submit, and share Buleh Shah Kalam and Shayari.

In his poetry, he expresses his awareness of the universe, his inspired experiences. If they wish to meet God, they should give up their names and ignore societal traditions. Buleh Shah's writings present him as the savior of the human race. Due to his new perception, he is forced to better comprehend life and preach it through his people and followers. With metaphorical parallels to a local wedding, love, and harvest traditions, these poems follow the Sufi poetry tradition.

There are many collections of poems by Buleh Shah in Urdu, Punjabi, Hindi, and English.